Page 34 -

พฤติกรรมการเป็นหนี้ของครัวเรือนเกษตร พ.ศ.2554
และจากการศึกษาของ เยาวเรศ ทั บพันธุ์ และสมนึก ทั บพันธุ์ (2541) พบว่า ครัวเรือนที่มี
จำ �นวนสมาชิกมากจะมีการบริโภคมากขึ้นตามไปด้วย การออมของครัวเรือนก็จะน้อยลงมีการ
เป็ นหนี้มากขึ้น ทั้งนี้เพื่อนำ�เงินในอนาคตมาใช้จ่าย ซึ่งการที่มีอัตราการเป็นภาระในครัวเรือน
สูงนั้นจะเป็นตัวที่ลดโอกาสของครั วเรือนในการกู้เงินในระบบ และจากการศึกษาของ ธันยชนก
ปะวะละ (2551) พบว่า อาชีพหลักของครัวเรือนมีความสัมพันธ์ต่อการออมในเชิงบวก นอกจาก
นี้ วลิตา อุ ไรรางกูล (2548) ยังพบว่า ครัวเรือนที่มีจำ�นวนสมาชิกในครัวเรือนที่กำ�ลังศึกษามาก
ขึ้น จะมีอั ตราส่วนการออมต่อรายได้ลดลง นั่นแสดงได้ว่าอาจมีการเป็นหนี้เพิ่มขึ้น
3) ปัจจัยด้านภูมิศาสตร์
นอกจากปัจจัยทางด้านเศรษฐกิจและสังคมที่ กล่าว
มาแล้วนั้นยังมีปัจจัยทางด้านพื้นที่ ที่มีผลต่อการกำ�หนดการ
เป็ นหนี้หรือไม่เป็นหนี้ของครัวเรือน ซึ่งจะเห็นได้จากผลการ
ศึกษาของ ยรรยง ไทยเจริญ และคณะ (2547) กล่าวคือ
ครัวเรือนในภาคกลาง ภาคตะวั นออกเฉียงเหนือ และภาคใต้
มีความต้องการกู้เงินมากกว่าครัวเรือนในกรุงเทพมหานคร
อย่างมีนัยสำ�คัญทางสถิติ นอกจากนี้สำ�นั กงานเศรษฐกิจ
การเกษตร (2549) ได้ทำ�การศึกษาเฉพาะครัวเรือนที่
ยากจน พบว่า ภาคตะวันออกเฉียงเหนือเป็นภาคที่มีครัว
เรือนมีหนี้สินสูงที่ สุดคือประมาณร้อยละ 76 ของครัวเรือน
ยากจนในภาค ส่วนภาคใต้เป็ นภาคที่มีมูลค่าหนี้สินเฉลี่ ยต่อ
ครัวเรือนสูงที่สุดเฉลี่ยประมาณ 55,337 บาทต่อครัวเรือน
19